اشعار

سماوات و زمین گوید: امیرالمومنین حیدر            اصول و فرع دین گوید: امیرالمومنین حیدر

خـلـیل الله می‌گـویـد، کـلـیـم الله می‌گوید            و عیسی هم یقین گوید: امیرالمومنین حیدر

نه تنها این زمین گوید، نه تنها اصل دین گوید            که ختم المرسلین گوید: امیرالمومنین حیدر

همه آیـات یزدانی، حروف رمز قـرآنی            دمادم یا و سین گوید: امیرالمومنین حیدر

زمین و عالم بالا، نبی و حضرت زهرا            امـام راستـین گوید: امیرالمومنین حـیدر

هـمـه ذریـۀ زهـرا، کـنـار زیـنب کـبـرا            و هم روح الامین گوید: امیرالمومنین حیدر

چو جبریل امین هر دم، به همراه نبی یکدم            پرِ حبل المتین گوید: امیرالمومنین حیدر

اگر ویران و آبادم، اگر غمگین اگر شادم            دلم شاد و غمین گوید: امیرالمومنین حیدر

به دارم گر بیاویزد، و آتش گر به جان ریزد            ز پایم تا جبین گوید: امیرالمومنین حیدر

تمام عـالـم امکـان، و متن سـورۀ انسان            خداجو با یقین گوید: امیرالمومنین حیدر

گمانم حضرت داور، میان صحنۀ محشر            خطابه اینچنین گوید: امیرالمومنین حیدر

سـر داده‌انـد پـای عـلی سـر شناس‌ها            چشمان اوست معـدن گوهرشـناس‌ها

شـاگرد ” ضربة علیٍ یومُ خندق” اند            شـمشـیـر می‌زنـنـد اگر سـرشـناس‌ها

نهج البلاغه رفت به بـازار زرگران            سنگ محک زدند به سر زرشناس‌ها

تا نـقـطه‌های خـطبه او رفـت آسـمان            شـد پـرسـتـاره دیـدۀ اخـتـر شـناس‌ها

هوهوی ذوالفـقـار عـلی را شـنیده‌انـد            از شـقـشـقـیه‌اش همه منـبـر شناس‌ها

ساقی برای متقیان خطبه خوانده است            یعـنی رسـیده دور به سـاغرشناس‌ها

نهج البلاغه خـواندم و قـرآن بلد شدم            پی بـرده‌ام به حـرف برادر شناس‌ها

سـاقی بده پـیـالـه که مـسـتم نـگـار را            یک جرعه ماهِ کاملِ شبـهـای تـار را
وقـتی قـرار نیـسـت مـنِ بی قـرار را            باید به چـشم سـرمه کنم این غـبار را

من خـاکِ پــایِ حیـدرِ دُلدل سوار را

ای در عـدالت از همه با اعـتـبـار تر            در جبـر نیست مثـلِ تو با اخـتـیار تر
دریـا دلی و چـشـمِ تو دریا کـنــار تر            ابرویِ تو زِ تـیـغِ دو دَم ذوالفـقـار تر

داده خدا به دستِ خودش ذوالفقـار را

قـنبر که شد غلامِ شما غم نداشته‌ست            چون ترسی از عذابِ جهنّم نداشته‌ست
شاهی که در نداری خود کم نداشته‌ست            حـتّی شنـیده‌ام که سِپـر هم نداشته‌ست

بخشیـــده در نداری خود هم نـدار را

چون قلّه‌ای مقابلِ این قـلـوه سنگ ها            هرگز نکرده پشت به میدانِ جنگ ها
یعســـوبِ دین نبوده به دنبالِ ننگ ها            شـیرِ خــدا نـداشـته ترس از پلنگ ها

تحـمـیل کرده بـر دلِ دشمـن فرار را

فرقی نمی‌کند چه کسی روبه رویِ اوست            در راهِ دوست بسته علی چشم رویِ دوست
وقتی عِدالتش به عقیل آتش است و پوست            یعنی که آبِـروی خـدا فکــرِ آبِروست

دیــنِ خــدا گرفـتـه از او اعـتـبـار را

هرکس به جنگِ تن به تن آمد خراب شد            پیـشِ ابـوتـراب شکسـت و تُـراب شد
دنـیــا ســوأل بود فـقـط او جـواب شد            از مشــرقِ نگـــاهِ عـلــی آفـتـاب شـد

گردانده است گـردشِ لیلُ النهـــار را

در” لیله‌المَبیت ” علی بود و هیچکس            روزِ غدیر روزِ” ولی ” بود و هیچکس
پیـمانه‌هـای لـم یـزلی بود و هیچکـس            یعنی جوابِ شهر بلی بود و هیچکس

مـثـلِ عـلـی نداشـتـه ایـن افـتـخـار را

پنهان فقط علیست نمایان فقط علیست            دریا علیست کوه و بیابان فقط علیست
نهج البلاغه هیچ که قرآن فقط علیست            من کافرم چرا که مسلمان فقط علیست

بـایـد که سـجـده کـرد خـداونـدگار را

باید به رازِ خلقـتِ این مرد فکر کرد            بر آنچه فتنــه با دلِ او کرد فکر کرد
در انزوایِ خویش بر این درد فکر کرد            اینکه علی که بود و چه آورد؟ فکر کرد

امّا چگونه بـشـمرم این بی شمار را؟

من ای ولی شـناسان نشناختم عـلی را            این کار نیست آسان، نشناختم عـلی را

در خاک جستم او را، ز افلاک آمد آوا            عرش است جای جانان، نشناختم علی را

شد کعبه زادگاهش، محراب قتلگاهش            ز آغـاز تـا به پـایـان نـشناختم علی را

گفتم که جبرئیلا جان علی، علی کیست؟            گـفـتـا قـسم به قـرآن نـشناختم عـلی را

گفتم علی خدا نیست، گفت از خدا جدا نیست            ماندیم هر دو حـیران نشناختم علی را

شاهی که تاج سر بود در باغ کارگر بود            این دید و گفت سلمان نشناختم علی را

قـنبر لباس نو داشت حیدر ردای کهنه            بنگر غـلام و سلطان نشناختم علی را

نان جوین غذایش، گردون به زیر پایش            او را فـرشته دربـان، نشناختم علی را

گـفــتـم اگـر بـگـویـم دردم دوا نـمـایـد            نـاگـفـته کـرد درمـان نشناختم علی را

دنبال او دویـدم، بـشـناسـمـش، شـنـیدم            هرگـز ندارد امکـان، نشناختم علی را

نجوای غـیرت الله با آب بود و با چـاه            می گفت راز پنهان... نشناختم علی را

شیری که لافتی بود فتّاح غزوه‌ها بود            مظلوم بود به دوران، نشناختم علی را

در خانه اش نشاندند، بر مسجدش کشاندند            نشکست عهد و پیمان، نشناختم علی را

راندند از بر او را، خواندند کافر او را            بـود اولـین مسـلـمان نـشناختم علی را

توصیف او "کلامی" در شعر ما نگنجد            ما مور و او سلیمان، نشناختم علی را

نه هر آشفته دلی بی‌سر و سامان علی‌ست            هر که سلمان علی بود مسلمان علی‌ست

خلق مسکـین و یـتـیم ند و اسیـرند هنوز            چاره‌شان جرعه‌ای از سورۀ انسان علی‌ست

اولـیـن آیــۀ قــرآن عـلـی فــاطـمـه بـود            پـس کجـا آیـۀ پـایـانی قــرآن عـلـی‌ست

صبح فـردا که همه عـالم و آدم جـمعـند            کفر و ایمان همه شرمندۀ میزان علی‌ست

عرش و لوح و قلم و کرسی و ملک و ملکوت            همگی یک طرف و یک طرف ایمان علی‌ست

راه را گـم نکـنـد خواهـش مـردم نـکـند            در شب حادثه دستی که به دامان علی‌ست

از دم صـبـح ازل یـکـسـره تـا شـام ابـد            هر که در سلک وجود آمده مهمان علی‌ست

پسرم گـفت عـلی و پـدرم گـفـت عـلی            مادرم یکسره از پشت سرم گفت علی

حکم کامل شدنم بود که یک نیمۀ من؛            گفت یا فـاطـمه نـیـم دگـرم گـفت عـلی

یا علی گشت عصای پدرم طوری که            وقت برخاستن از جا پـسرم گفت علی

نَـفْـس را از درِ تـهـدیـد بـه راه آوردم            دید از جان خودم می‌گـذرم، گفت علی

شد کـریم دو جهـان بین خـدایـان کَـرَم            حسن ازبسکه به هنگام کَرَم گفت علی

می‌توانست که صرف خط و ابرو بشود            ای بنازم به خودم چون هنرم گفت علی

زبان را گفتمش مدح علی کن شمّه‌ای، شد لال           بیان را گفتمش گفتا من و مدح علی صد سال

قلم را کردمش آگه نویسد مدح او بشکست           بیان و هم زبان و هم قلم گویا شده یکدست

برو شاعر علی را کی توان تعریف با ابزار           لسان لا یُری کرده علی را مدح چندین بار

خدا چون خواست بنماید عیان اوصاف زیبایش           علی را کرد خلقت ما خلق دیدند مولایش

غرض از خلقت آدم که نامش صفوة الله است           علی آید برون از پرده، عظما آیت الله است

عـلـی الله نـی؛ امّـا یـدالله قـدرت الله گـو           بشر نبود یقـین، الله هم نبود چه باشد او 

علی آن شاهد مشهود، علی آن عابد معبود           علی ظاهر علی باطن علی حامد علی محمود

همین بس لافتی الّا علی در شأن او آمد           بنفسی اَنت گفتش بارها در حق او احمد

علی بگذاشت عینی فرد جانش در ره اسلام           بُود رسوا به اسلام اَر کسانی که گذارد دام

مواجب می‌برد خورشید از انوار ایوانش           فلک نان می‌خورد از سفرۀ احسان سلمانش

نرفته دست خالی از درش حتی یهودی هم           به هر کس می‌رسم نَقلی‌ست از لطف فراوانش

پـناه آوردم از آتـش به زیر سـایۀ حـیدر           که می‌بارد تمام لحـظه‌های سال بارانش

کدامین حـیـدر کـرار، فـرزند ابـوطالب           که شأن خاندانش گفته حق در آل عمرانش

شهنشاهی که ممسوس است در ذات الوهیّت           بُـوَد آئـینه‌ای کامل برای وصف یزدانش

به شأن ذوالفقارش عرشیان لاسیف می‌خوانند           برادر هست با صدّیقه آن شمشیر برانش

رسیدی تا به ایوان نجف تعظیم کن کانجا           به چشم خویش دیدم انـبیا را ظل ایوانش

به روز حشر خندان است آن شاعر که مصراعی           به مدح شاه مردان مرتضی دارد به دیوانش

پـنـاه آوردگـان کـشـتـی شـاه شـهـیـدانـیم           همان کشتی که در دستان اصغر هست سکانش

لب تـشنـگـان قـطـرۀ بـاران حـیدریم            ساغـر بیـاورید که مهـمـان حـیـدریم

تقـدیر را به زلف سیاهـش گره زدیم            از این جهت هـمیشه پریشان حیدریم

در راه عـشق قـبلِ رسیـدن به کربلا            کشتی شکست خوردۀ طوفان «حیدریم«

در این مسیر، عقل به جایی نمی‌رسد            دیـوانه وار گـوش به فـرمان حیدریم

یا کـافـریم کافـر هر چـیز غـیر از او            یا مـؤمنـیـم و تازه مـسـلمان حـیدریم

از بَخت و رَخت و دین و دِلِ خود گذشته‌ایم            در سلک خویش بی‌سر و سامان حیدریم

رنگـین شدست سفـرۀ ما با قناعـتـش            پس ریزه خوار سفرۀ احسان حیدریم

ما سـائـلان ساحـت سلطانی‌اش شدیم            تا روز حشر دست به دامان حـیدریم

اوج اهداف نبوّت بی‌علی بی‌فایده است            بندگی جز با توسّل بر ولی بی‌فایده است

روز و شب در سجده گویی: یا اله‌العالمین            در کنار آن نگویی یا علی بی‌فایده است

اشهـد أنّ علی… را بر سر هر مـأذنه            گر نمی‌گویی به آوای جلی بی‌فایده است

منقـبت‌های علی را بر همه باید رساند            بهـر تـبلـیغ ولایت تـنـبلی بی‌فایده است

سنّت احـمد تماماً دست اولاد عـلی‌ست            اجتهاد شافـعی و حـنـبلی بی‌فایده است

بی‌ولای مرتضی اصلا سراغ حج نرو            چون به جا آری هزاران حج، ولی بی‌فایده است

باطن بی‌مـرتـضی بـوی تعـفـن می‌دهد            گرچه باشد ظاهر آن صیقلی بی‌فایده است

چـشمۀ نـور در ایوان نجـف معـنا شد            ذرّه با لطف تو خورشید جهان آرا شد

هر زمان از تب دنیا ز نـفـس افـتادیم            بـا غـبـار نـجـفـت راه تـنـفـّس وا شـد

مدعی خواست که تـقـلید زکاتت بکند            به رکوع تو قـسم پیـش همه رسوا شد

سال‌ها رفت به دنبال حـقـیـقت سلمان            عاقـبـت گـم شده‌اش نزد عـلی پیدا شد

هرکه شد محرم دل در حرم یار بماند            بی‌سبب نیست که سلـمان شما مـنّا شد

پشت بر دلبری سکّه کند در شب فقر            مـکـتـبـت روشـنـی راه ابـوذرهـا شـد

راز غـم‌های علی فاش نخواهد گردید            مگر آن چاه بگوید که چه با مولا شد

هرکس که شد غلام تو با احترام شد            پس خوش‌بحال آنکه برایت غلام شد

فردا فقیر کوی ‌تو آقاست در بهشت            قـنـبر به لطف نام تو عالی‌مقـام شد

هر سینه‌ای که مَحرم راز نبی نبود!            اینگونه شد که با تو فقط هم‌کلام شد

مولا حلال بی‌تو برایم حلال نیست            آب‌روان بدون تو بر من حـرام شد

یا تا نـجـف مرا ببـرم یا بکُـش مرا            فـرقی نـمی‌کـنـد بـخـدا هرکـدام شد

باید که شرح فضل تو را صد کتاب کرد            یک منقـبت نوشـتم ‌و دفـتر تمام شد

تـفـسیر تو بدست قـلـم، نا مُیـسّر است            تصویر تو به چشم بشر، نا مصوّر است

بـایـد بـرای مـدح تـو قــرآن بـیــاورم            مصحف برای وصف تو از شعر بهتر است

تـأویل واژه واژۀ قـرآنِ حق عـلی‌ست            پس « انّـما ولـیّکم اللّه »، حـیـدر است

انگـشتر عـقـیق تو آمـوخت در رکوع            خدمت به خلق حین عبادت، میسّر است
شیعه نمی‌شود احدی، جز به لطف عدل            اینجا، گدا و شاه و اسیران برابر است
با تـو نـمی‌شـود سـخـن از قـبـله آورم            ایوان طلای شاه نجـف، دلرباتر است
بـگـذار عـاشـقـانـه بـگـویـم ابـوتـراب            از هرچه می‌رود سخن دوست خوش تر است
ما غیر دوست، دل به رقیبان نمی‌دهیم            یا ایها العزیز، دل ما، بر همان سر است
حـاشا که بـی‌ولای عـلی زنـدگـی کنم            باشم حلال زاده و این لطف مادر است

تصوّر می‌کنم در ذهنِ خود ایوان زرّین را           برای دردها پـیدا نـمودم راه تسکـین را

پـرسـتـیـدند آتش را اگـر آبـاء و اجـدادم           خدا را شکر از چشمان تو آموختم دین را

اگر فرهاد قبل از کوه، اوصاف تو را می‌خواند           رها می‌کرد از اول غرورِ تلخِ شیرین را

دمی پیش فقیرانی و گاهی عرش اعلایی           طراز عشق تو تعیین کُند بالا و پایین را

رکوعت حلقۀ انفاق را در گوش عالم کرد           کدامین شاه اینگونه کرامت کرده مسکین را؟

عصا را اژدها کردی شما، امّا نمی‌دانم           چرا موسی گرفته در میان خلق تحسین را؟!

زمانی که کمی اعجاز را ظاهر کنی، قطعا           مریدان نجف گویند، حتی مردم چین را

مرا با جنتِ آب و درخت و حور، کاری نیست           نمی‌خواهم بدون تو دمی این دام رنگین را

برای زاهدان بی‌علی قرآن چنین فرمود:           فقط پُر کرده از مصحف الاغی بار خورجین را

»علیٌ حُـبُّـهُ جُـنَّـه قسیمُ النّـار والجَـنَّـه«           برایت می‌سرایم باز هم این بیتِ تضمین را

شکوه رد شمست را درِ خیبر تداعی کرد           شنیدم در پس پرده تو داری برتر از این را

وقارت داده درسی قنبرت را که یقین دارم           کُند تدریس بر هارون مَکّی نیز تمکین را

محبت بر تو کار هر کس و ناکس نمی‌باشد           نهادی بی هوا بر دوش ما این بار سنگین را

زمان قبض روح عاشقان می‌آیی از این رو           زیارت نامه باید گفت در آن لحظه تلقین را

سیزده جرعه زنم از روی رخشان علی           یکصد و ده بار هدیه، جان به قربان علی

از بـهـشت آدم اگـر با جـرم گـنـدم آمـده           ‌من به جنت می‌روم از خوردن نان علی

گر خدا با روی حیدر با نبی گـفته سخن           ‌بهتر این باشد که گویم مدح سلمان علی

هر کریمی سفره داری کرده در این روزگار           ‌روز اول بوده او در سفره، مهمان علی

مصطفی فرمود هرجا رفت بر آنجا روید           ‌برنباید داشت چشمان را ز چشمان علی

گشته چون تقوا محک در سایه حصن حصین           ‌می‌شود سنیجده هر مؤمن به ایمان علی

عاقبت بر خیر میگردد هرآنکه وقت مرگ           ‌چون بیفتد روی او بر روی خندان علی

هر که می‌آید نجف بر پای او خورده زمین           ‌اندک اندک می‌رسد بر جمع مستان علی

گنبد و ایوان و صحن و مضجع او مال من           ‌این دل و عشق و نگاه و بوسه از آن علی

تا قلم بر روی کاغذ رفت ماتش بُرده بود           ‌در ثـنا گوی غـزل الفـاظ، حـیـران علی

»درد» آمـدیم لطف تو مـا را دوا کند            شایـد «غـریـبه» را نـگهت آشـنا کـند

هر روزه دار پیش ضریح تو در نجف            با بوسه بر ضریح تو هم روزه وا کند

سرمست چشم توست غروبی که ظهر شد            دستت به نور شـمس هم انفـاق ها کند

هر ذرّه در عوالـم امکان برای وصل            با اسـم تو خـدای خودش را صدا کـند

امـیـد وصـل در دل مـا مـوج می‌زنـد            عاشق، سحر، مقابل ایوان، دعا کند…

بـاران و آیـه‌هـای ذراعـیـّه بـالـوصیـد            قلب مرا به عـشـق شـمـا مـبـتـلا کـنـد

هرکس که باحضورتو خلوت نکرده است            باید بـرای خـویش دلـی دست و پا کند

چون آفتابِ لطفِ شما ذره پرور است            بـی شـک خـرابـۀ دل مـا را بـنـا کـند

قطعا نجات دست مناجات های توست            عمری کـمـیـل با کـلـماتت صـفـا کـند

رنـدانـه خواستـیـم خـدا را و عـاقـبـت            مـا را به یک نگـاه تو حاجت روا کند

در روز حـشر مست شراب الست را            از بین خـلـق فـاطـمـه بـایـد جـدا کـنـد

حیف مولا مردم عـالـم تو را نشناخـتـند           دم زدند از تو ولی یکدم تو را نشناختند

رهـبر افلاکی و از خاکـیان خاکی تری           هم مـلائک هـم بـنی‌آدم تو را نشناخـتند

با تو قومی محرم و قومی دگر نامحرمند           ای عجب نامحرم و محرم تو را نشناختند

هم به تخت جاه، هم ویرانه، هم دامان چاه           هم به شادی هم به موج غم تو را نشناختند

انـبـیـا بـودنـد از آدم هـمـه در سـایـه‌ات           لیک جز پیـغـمـبر خـاتم تو را نشناختند

با وجود آنکه یک آن با تو نشکستند عهد           بوذر و مقداد و سلمان هم تو را نشناختند

تو حجر، تو جان کعبه، تو حیات زمزمی           هم حجر، هم کعبه، هم زمزم تو را نشناختند

عرشیان کز صبح خلقت با تو ساغر می‌زدند           فاش گـفـتم فاش می‌گویم تو را نشناختند

چون کتاب آسمانی حـرمتت شد پـایـمال           ای یـگـانه آیت مـحکـم تو را نشناخـتـند

با دو دسته بسته می‌بردند سوی مسجدت           گوئی آنجا بودم و دیـدم تو را نشناخـتند

چون فقیری کو تو را دشنام داد و نان گرفت           ای علی جان مردم عالم تو را نشناختند

در کنار خانه‌ات بر همسرت سیلی زدند           ای فـدای غـربـتت گردم تو را نشناختند

ای شجاعت از تو تا صبح قیامت سر فراز           ای قدت از هجر زهرا خم تو را نشناختند

بارها در نخل میـثم دوستان کردند سیر           حیف کآخر همچنان میثم تو را نشناختند

سخت بی‌معناست، بی‌معنا عبادت بی‌علی           پس نصیب کس نمی‌گردد شهادت بی‌علی

فرق چندانی ندارد خواندن و ناخواندنش           هر که میخواند نمازی با جماعت بی‌علی

آنکه با بغض علی مُرده جهنم جای اوست           پیش حق کی میشود مشمول رحمت بی‌علی

باید از باب عـلـی شد وارد راز و نـیاز           پس دعا هرگز نخواهد شد اجابت بی‌علی

حُبّ او ایمان، خدا را شکر من هستم مُحب           دیـن نـدارد ذرّه‌ای ولله قـیـمـت بی‌عـلـی

هست آنجا که علی باشد بهشت عاشقـان           فـرق با دوزخ ندارد باغ جـنّـت بی‌عـلی

از علی باید براتی در امان از نار داشت           رد نگردد از صراط آدم سلامت بی‌علی

در روایت دیـدم از معـصوم حتی انبـیاء           روز محشر کارشان افتد به زحمت بی‌علی

مُستَجِیرٌ بِکُم... سلام آقا، ناجی انبیا علی‌جانم          مهبط الوحی، معدن الرحمة، یا أخَ المصطفیٰ علی‌جانم

مستم و حالت طرب دارم، میل بوسیدن عنب دارم          لائذٌ عائذٌ... به لب دارم، أنتَ کهفُ الوریٰ علی‌جانم

با دلی پر گناه آمده‌ام، باز هم رو سیاه آمده‌ام          به امید پناه آمده‌ام، مَن أتٰکُـم نَجیٰ علی‌جانم

عصمة المؤمنین امین الله، شاه اهل یقین امین الله          آبروی زمین امین الله، آبروی دعا علی‌جانم

مدح تو بر لسان جبریل است، بین تورات بین انجیل است          بین قرآن سخن به تفصیل است از تو یا مرتضی علی‌جانم

گرچه آلوده‌ام ولی گفتم، در نجف بی‌معطلی گفتم          صد و ده بار یاعلی گفتم، ذکر مشکل گشا علی‌جانم

جلوۀ پنج تن شما هستی، قل هواللهِ من شما هستی          اولین بت شکن شما هستی، قاتلُ الأشقیا علی‌جانم

ای نمایانگر مسیر از چاه، بی‌تو هر بنده می‌شود گمراه          نقطۀ تحت باء بسم الله، زوج خیرالنسا علی‌جانم

شاکرم در دلم تو را دارم، بین آب و گلم تو را دارم          گرچه من سائلم تو را دارم، همنشین گدا علی‌جانم

لالم از گـفـتن ثنای شما، پدر و مادرم فدای شما          هر چه دارم همه برای شما، لَكَ روحی فِدا علی‌جانم

هادیِ راه سر به راهم کن، تو فقط لحظه‌ای نگاهم کن          برده‌ات می‌شوم سیاهم کن، همدم برده‌ها علی‌جانم

به قلم میخورم قسم،به کتاب،سائلت را نمی‌کنی تو جواب          تَرْزُقُ مَنْ تَشَا بِغَیْرِ حِساب، تَرْزُقُ مَنْ تَشا علی‌جانم

آتش نمـرود را در دَم گـلسـتان می‌كند            حلـقۀ انگـشـترش كار سلیـمان می‌كند

میـثـم تـمّـار را با دار اُنـسـش می‌دهد            آن امامی كز نگاهی خَلقِ سلمان می‌كند

تا كه رو زد بركسی غیر از علی، ذات خدا            یوسف صدّیق را در بند زندان می‌كند

بین گرداب بلا چیزی نگو جز یا علی            ذكر حیدر مُشكلت را سهل و آسان می‌كند

مثل طفلی كه میان جمعیت گُم می‌شود            دوری از شاه نجف ما را پریشان می‌كند

هرچه می‌خواهم نگویم مدح او را،خود به خود            نفس لـوّامه مرا فـوراً پشیـمان می‌كند

عاقل از دیدِ من است آن كس كه با "نادعلی"            با زبان روزه، دائم خـتم قـرآن می‌كند

آسـمان در هـم نمی‌پـیچد بدون اذن او            امر از او می‌رسد، افلاك طوفان می‌كند

وحی صادر می‌شود از جانب مولای ما            پس فقط روح الامین ابلاغ فرمان می‌كند

ما كه تصویری نمی‌خواهیم جز صحن نجف            مرتضی وقتی كسی را كارگردان می‌كند

بر مشامش می‌رسد بوی حرم، امّا مُدام            سائل این غم را درون سینه پنهان می‌كند

شك ندارم هَمُّ و غَمَّش را ز خاطر می‌برد            هرگدایی در حرم رو سمت ایوان می‌کند